Ze zijn hier zo gastvrij, dat ze mijn 'black tea' naar de computer hebben gebracht, zodat ik alsnog nu een verhaal kan schrijven over mijn leven hier. Ik ben nu in Ghosi, een plaatsje op het platteland, ongeveer 4 uur rijden van Varanasi. Maar ik zal mijn verhaal beginnen in New Dehli, waar ik 2 dagen doorbracht voordat ik naar Varanasi vloog.

New Dehli

Op het eerste gezicht lijkt New Dehli veel schoner en moderner dan de rest van India, het is tenslotte ook de stad waar alle regeringsgebouwen zijn gevestigd. Maar schijn bedriegt, 1 straat meer naar achteren en je zit meteen middenin de stoffige, vieze straten, waar het wemelt van de mensen, dieren en voertuigen. Ook wordt er relatief veel gebedeld in New Dehli, kenmerkend voor een grote stad. Na 1 nacht in een hotel in de buurt van het vliegveld (ik houd nog steeds niet van hotels in India in de grote steden...) vloog ik naar Varanasi, een plaats meer naar het zuiden, ongeveer 1 uur vliegen. Ik was overigens erg blij dat mijn vlucht alleen maar flinke vertraging had en niet was gecancelled, zoals 50 % van de vluchten die op het informatiebord stonden.

Varanasi

Van Varanasi heb ik tot nu toe alleen nog maar het vliegveld gezien. Ik werd er opgehaald door Fr. Anthony Samy en fr. Arulanandu, twee Indiers die zijn verbonden aan de stichting in Nederland. Ik werd zo warm ontvangen! Ze stonden klaar met een naambordje en een bloemenkrans, welke ik meteen omgehangen kreeg. Ook hadden ze al een simkaart voor India voor me geregeld, waardoor ik nu een stuk beter bereikbaar ben! Na 3 weken platteland (Indara, Ghosi en Mirpur) zal ik teruggaan naar Varanasi, om meer van deze ongelofelijke (volgens de verhalen van anderen) stad te gaan zien!

Indara

Vanuit Varanasi reden we met de auto naar Indara, een rit van ongeveer 4 uur. Tijdens de aurorit kreeg ik opnieuw de gelegenheid om veel van India te zien. En wat is het hier anders! veel schoner, groener en veel minder mensen op straat. Het leven is wat gemoedelijker op het platteland, waardoor er bijvoorbeeld ook niet gebedeld wordt en je je echt veilig kunt voelen. In Indara heb ik 2 nachten geslapen in het huis van de fathers, waar ik een luxe gastenkamer had. Hun huis staat op een campus, naast de boardingschool die door de stichting in Nederland is gerealiseerd. Zoals je kunt zien op de foto's, zijn we de eerste ochtend naar de school gegaan en werden daar heel hartelijk ontvangen. Compleet met welkomstdans, zang en bloemen voerden de leerlingen een voorstelling voor ons op. Ik was blij dat ik ook wat geld mag doneren aan de mensen hier, want je voelt je snel opgelaten bij zo'n ontvangst.

Na de ontvangst op de school en een rondleiding, ging ik met de mensen van de stichting mee om diverse projecten te bezoeken in de dorpjes. Hierdoor kreeg ik de gelegenheid om het echte Indiase leven mee te maken! We betraden dorpjes met huisjes van klei en riet, in deze dorpjes lagen overal runderen, uitwerpselen, dieren en krioelden mensen en kinderen. Het was erg bijzonder om mee te maken. In de dorpjes bezochten we 2 'zelf hulp groepen', projecten van de stichting die er op zijn gericht om de vrouwen hier meer bewust te maken van hun mogelijkheden. Omdat veel vrouwen hier worden tegengewerkt door hun mannen die veel drinken en/of lui zijn, is het van belang dat ze gestimuleerd worden om zelf een small business te starten. De stichting begeleid ze hierbij met geld en hulp. Zoals je op de foto's kunt zien, werden we erg hartelijk ontvangen en trok ik veel bekijks als westerse reus!

Ghosi

Na 2 dagen vertrokken we uit Indara richting Ghosi, een plaatsje op het platteland in de buurt van Indara. Ook hier staat een school die is opgericht door de stichting en die wordt onderhouden door Indiers die zijn verbonden aan de stichting. We werden heel hartelijk ontvangen, kregen opnieuw bloemen, zang en dans en ik kreeg een traditionele rode stip op mijn voorhoofd. Die er overigens nog steeds zit. Dit is een zogenaamde ATM school, een grap die de fathers hier maken. Een ATM is hier een pinautomaat en de rijke scholen worden daarom ATM scholen genoemd. Op deze school zitten ook veel arme kinderen (die minder of niets hoeven te betalen), maar omdat de school zo goed is, sturen ook de rijke mensen hun kinderen hier naar toe. Na de welkomst ceremonie werd me gevraagd voor de kinderen te speechen, dus zo stond ik met een microfoon in mijn hand voor 1000 kinderen! Maar was leuk om te doen.

Al met al gaat het hier dus heel goed met me, ik word enorm goed verzorgd (ze regelen zelfs toiletpapier voor me!) en het eten is tot in de puntjes verzorgd. Alle gerechten worden speciaal 'non spicy' voor me bereid, ik heb ook nog geen enkele keer buikpijn gehad! Wel eten we hier ongeveer iedere dag 2x hetzelfde, tot nu toe dus 6x hetzelfde rijst / kipgerecht op, zoals ik al had verwacht. Ook is het erg leuk om samen met Prem Arockia te zijn, aangezien ik hem al goed kende vanuit Nederland!

Ik ben blij dat ik even weg ben uit de stad, waar alles om geld en drukte draait en ik in de gelukkige gelegenheid ben om zoveel mee te maken van het echte Indiase leven. Het is nog steeds een film als je hier buiten loopt, maar zelfs dat begint te wennen.

's Avonds is het hier om 18.00 uur donker, waardoor je na het eten 's avonds niets meer doet. De dagen beginnen ook al vroeg, om 06.00 uur start het programma. Door de lange avonden had ik in het begin wel moeite met het alleen zijn en miste ik jullie, maar nu gaat dat gelukkig beter. Want je moet je natuurlijk wel beseffen dat je niet altijd de kans krijgt om deze mooie wereld mee te maken!

Morgen gaan we naar Mirpur, waar ik een tijdje zal helpen in de boardingschool, zoals ik eerder al vertelde. Het is een speciale boardingschool voor meisjes, ik ben benieuwd! Het geld dat ik mag besteden, besteed ik daar, omdat ze het daar hard nodig is en het belangrijk is om te focussen. Want als je hier bent, krijg je de neiging om iedereen te willen helpen.

Nogmaals bedankt voor alle leuke berichtjes en emails, ik vind het erg leuk om zo in contact te kunnen blijven met iedereen!