Goodmorning teacher Didi!

Zo word ik iedere ochtend begroet door de, immer enthousiaste, kinderen van de boardingschool in Mirpur. Ik geef hier Engelse les aan class 3,4 en 8, wat erg leuk is om te doen. Ze noemen me Didi (betekent 'oudere zus' in Hindi) en Pinkie, deze laatste naam heb ik te danken aan de roze kleur van mijn handen en voeten.

Run! Didi, run!

Ik ben hier nu ruim een week en begin onderdeel te worden van de samenleving hier. De kinderen van de school zijn nog steeds over-enthousiast als ze me zien en ik word dan ook veelvuldig geknuffeld, aangeraakt, geaaid en geroepen. Ze zijn nog steeds onder de indruk van mijn ‘poppen gezicht' zoals ze hier zeggen en van mijn roze handen en voeten. Die worden dan ook veelvuldig aangeraakt. Na schooltijd speel ik vaak met de meisjes van de boardingschool, dat zijn de meisjes die ook in het gebouw van de school eten en slapen. Ze wonen in het boardinggedeelte omdat ze wees zijn, half wees, omdat hun ouders te ver weg wonen of omdat er thuis niet voldoende plaats of eten is. De meisjes willen met me dansen en zingen, maar voornamelijk: renspelletjes spelen. Zo wordt ik hier dus dagelijks gedwongen om voldoende te sporten, want zodra ik aan kom lopen, klinkt het: ‘Run! Didi, run!' en wordt ik geacht achter de kinderen aan te rennen om ze te ‘vangen'. Als je een bepaald tegoed aan knuffels en complimenten zou hebben voor een jaar, dan vrees ik dat ik door mijn tegoed heen ben zodra ik India verlaat.

Public transport

Een paar dagen geleden ben ik samen met Shaila naar Mau gegaan met het openbaar vervoer. We hebben gebruik gemaakt van vier verschillende vormen van transport, de Cycle Riskja, de Motor Riskja, de scooter en de openbare taxi/ auto. Alle vormen van transport (met uitzondering van de scooter) hebben hier 1 aspect gemeen: de mensen puilen eruit! Alle voertuigen die je hier ziet rijden, zitten overvol met mensen en komen nauwelijks vooruit door het gewicht van alle passagiers en door de slechte wegen. Ook de motor riskja waar Shaila en ik in zaten, werd meer dan overvol geladen. Op het moment dat ik dacht dat er nu echt geen plaats meer was, sprongen er nog vrolijk 7 mensen bij! Want in ieder klein hoekje of gaatje past nog wel een kind of een klein Indiaas vrouwtje. Het is overigens een wonder dat er hier niet continu ongelukken gebeuren. Al het verkeer rent, loopt, rijdt en fietst dwars door elkaar en er is hier geen sprake van verkeersregels.

In Mau heb ik Indiase kleding gekocht, onder andere om er minder westers uit te zien hier. Helaas heeft de kleding niet de gewenste uitwerking, want je westerse gezicht behoud je toch en nu hebben de mensen hier een extra reden om naar mijn ‘mooie Indiase jurk' te staren. De vrouwen uit het dorp willen aan de stof voelen en de kinderen staren onafgebroken. Maar nu hoef ik in ieder geval niet meer in mijn spijkerbroek door de dorpjes te lopen.

Armoede

De mensen in de dorpen hier zijn erg arm. De voornaamste dagtaak voor veel mensen hier is het regelen van voldoende eten voor de familie. Veel gezinnen zijn afhankelijk van de melk van hun koe of van de oogst van wat graan.

Alle aandacht hier heeft dan ook een keerzijde. Zo is het voor mij onmogelijk om buiten te lezen, omdat ik continu wordt gestoord door mensen uit het dorp of door kinderen van de school. Daarnaast beginnen de eerste mensen uit het dorp me om geld te vragen, nu blijkt dat ik hier wat langer in de gemeenschap verblijf. Zodra ik een moment alleen buiten ben, benaderen mensen me om geld te vragen voor hun kinderen of voor hun zieke familieleden. Erg lastig, want je moet rekening houden met de specifieke regels en gebruiken hier in de dorpen. Als je iemand geld geeft, dan vertellen ze dat aan het hele dorp en staat binnen no time de gehele gemeenschap bij mij voor de deur. En probeer dan maar eens uit te leggen waarom je niet aan iedereen geld kunt geven...

Doordat ik Shaila help met de financiele administratie van de school, weet ik hoeveel de kinderen betalen voor het onderwijs hier. De bedragen varieren van 45 roepies per maand (80 eurocent), 25 roepies per maand (30 eurocent) tot niets. Want er zijn ook veel kinderen waarvan de ouders het simpelweg geen geld hebben om het onderwijs te betalen. Maar dankzij de stichting in Nederland zijn deze kinderen nu toch in de gelegenheid om naar school te kunnen!

Blote buiken en glitter spencers

De kleding van de Indiers is een studie waard! De vrouwen lopen in prachtige fel gekleurde sarees, waarbij hun buik in veel gevallen bloot is. Ook de zeer oude en dikke vrouwen lopen hier met een blote buik. De mannen en de kinderen dragen in veel gevallen een allegaartje van afgedragen kleding. Bij veel kleding (zoals oude Nike mutsjes) vraag je je af of ze deze kleding lang geleden nieuw hebben gekocht of dat de kleding afkomstig is uit een kledingzak uit het westen. Dit vroeg ik me ook af bij de glitter spencers die hier veel worden gedragen door de mannen. De spencers zijn gemaakt van felgekleurde wol en hebben een glitterglans over de stof, waardoor de spencers er nogal vrouwelijk uitzien. Ze doen me sterk denken aan de spencers die zo'n 12 jaar geleden in de mode waren in Nederland, maar toen ik ernaar vroeg, werd me trots verteld dat de mensen de spencers hier zelf maken van de beste wol.

Wat betreft de baby's, het is hier een gebruik om de ogen van de baby's ‘op te maken' met zwarte kool. Je ziet hier dus veel baby's met dikke zwarte lijnen om hun ogen. Het ziet er voor een westerse heel vreemd uit, maar de moeders vinden het prachtig en de baby's lijken er geen last van te hebben. Indiase vrouwen voelen overigens totaal geen schaamte om hun baby midden op straat of temidden van veel mensen te voeden. Overal zie je dan ook baby's die de borst krijgen. En niet alleen baby's, in veel gevallen worden ook de peuters en kleuters (met tanden!) aan de borst gevoed.

Vieze gewoonten

Nu ik wat langer in India verblijf, beginnen de kleine gewoonten van de Indier me op te vallen. En er zijn nogal wat van zulke (vieze) gewoonten! Zo boert de gemiddelde Indier de gehele dag, wordt er regelmatig aan kont en hoofd gekrabt, zijn de haren van de meeste Indiers vet en vol roos, wordt er hard geslurpt bij het drinken, wordt er continu met de vingers geknakt en wordt er uiteraard gegeten met deze zelfde vingers. Want de mensen hier eten alle ‘spicies' met hun handen.

Gastvrijheid en elektriciteit

Ik heb het erg naar mijn zin hier dankzij de enorm gastvrije mensen hier. Shaila, Florine en Jessy zorgen heel goed voor me, mijn kamer wordt gepoetst, mijn kleren worden gewassen en iedere dag wordt er non-spicy eten voor me bereid. Gelukkig kan ik wat terug doen door de lessen die ik geef, door het computerwerk en door de giften voor de school. Wat betreft de elektriciteit en het warme water, is het erg primitief hier. Er is alleen elektriciteit van 08.00 uur tot 15.00 uur en van 20.00 uur tot 03.00 uur. Althans, dan zou er elektriciteit moeten zijn. In veel gevallen laat de elektriciteit het afweten, waardoor veel lampen hier op batterijen werken. Ook is er hier geen warm water en geen douche. Maar ik heb niets te klagen, want iedere dag krijg ik een emmer warm water om me te wassen!

Ook het weer in Mirpur is erg mooi! Het is hier ongeveer 23 graden en de zon schijnt de hele dag! De zon in combinatie met de vele palmbomen en bloemen, maakt dit een erg mooie omgeving.

Foto's

Tot slot, ik heb een map met foto's van Mirpur en omgeving geplaatst op de website van Flickr. Via de link www.flickr.com/mirjamstevens kan je deze foto's bekijken!